“Ik mag er zijn en ik doe weer dingen… best goed”
Dat vertelt Lizzy aan haar casemanager nadat ze een half jaar in behandeling is geweest bij het ambulante centrum van OPSY.
Op een middag, half december, loopt Paul bij me binnen. Hij klinkt opgetogen en komt even bijpraten over Lizzy. Paul is Lizzy’s casemanager, ik behandelend psycholoog. Paul komt net terug van een huisbezoek bij Lizzy, waar ook haar ouders bij waren.
Hoe gaat het nu met Lizzy?
Het gaat bijzonder goed met Lizzy. Ze ziet er goed uit, ze is opgewekt en ontspannen. Tijdens het huisbezoek vertelt Lizzy aan Paul hoe goed ze zich voelt. De zware en sombere periode heeft ze afgesloten. Haar ouders beamen dit. Lizzy staat op tijd op, laat een paar keer per dag de hond uit, is vrolijk, helpt mee en het allerbelangrijkste is dat ze weer goed slaapt. Lizzy wil zelfs met haar psychiater van OPSY een afspraak maken om te praten over afbouw van haar slaapmedicatie. Paul is oprecht blij. Over Lizzy heeft hij echt kopzorgen gehad.
Afgelopen zomer
Afgelopen zomer was een absoluut dieptepunt. Lizzy was al een tijdje passief en down. Ze tobde veel en er kwam weinig uit haar handen. De vriend met wie ze al een paar jaar samenwoonde had de relatie uitgemaakt. Ze wist niet goed waar ze naar toe moest. Ze kon alleen haar ouders bedenken, maar daar kon ze niet altijd goed mee overweg.
In het verleden was er te veel gebeurd. Even kort bij elkaar ging wel, maar langere tijd? Daar zaten haar ouders volgens Lizzy trouwens ook niet echt op te wachten. Lizzy had veel gevoelens van stress, werd angstig en piekerde steeds meer.
Ze verloor langzaam maar zeker de grip op het dagelijks leven.Paul heeft flink wat stappen met Lizzy gemaakt. Aangezien Lizzy geen woonruimte meer had is in overleg met de ouders besloten dat zij voor een periode bij hen kon komen wonen en tegelijkertijd heeft Paul MEE betrokken en stichting DOOR, om vooor de langere termijn een goede woonplek met begeleiding te kunnen realiseren. Omdat Lizzy geen werk of dagbesteding had heeft Paul gezorgd voor overleg met het UWV en is via de vrijwilligerscentrale passend werk gevonden in een verzorgingstehuis voor ouderen.
Lizzy leert koffie rondbrengen, ouderen naar activiteiten te begeleiden en allerlei hand en spandiensten. Lizzy heeft het er enorm naar haar zin. Ze is een keer afgebeld omdat er een virus in het verzorgingshuis heerste. Dat vond ze echt jammer. Lizzy voelt zich gewaardeerd en voelt zich minder hulpeloos.
Hoewel het heel fijn is dat Lizzy tijdelijk weer bij haar ouders kan wonen verloopt het, zeker in het begin, niet allemaal even gemakkelijk. De relatie met haar ouders is moeizaam. Lizzy is zelfs een keer weggelopen. Zat ze op een maandag opeens in de gang bij OPSY, met haar hondje. Verdrietig, het ging thuis niet meer. Ze was het huis uitgezet. En wist niet waar ze heen moest.
Mede door bemiddelende gesprekken van Paul met Lizzy en haar ouders is de onderlinge communicatie inmiddels verbeterd.
Er is meer begrip, ontspanning en plezier. In de psychologische behandeling door OPSY is hier door Lizzy natuurlijk ook aan gewerkt. Lizzy vond het erg prettig dat Paul tijdens zijn vakantie door een collega casemanager vervangen werd. Zo bleef haar behandeling gewoon doorgaan.
En weer verder
Paul vertrekt weer naar een andere cliënt. Ik sta nog even stil bij wat hij vertelde. Wat is er hard gewerkt door Lizzy, haar ouders. En wat een prettige samenwerking zo dankzij de brugfunctie van de casemanager. Lizzy heeft weer perspectief na een diep dal.
Het is te hopen dat ze een prettige eigen woonplek vindt, met de juiste ondersteuning. Lizzy heeft veel kwaliteiten en alle kansen om zich verder te ontwikkelen. Haar toekomst ziet er in deze wintermaand heel wat zonniger uit dan afgelopen zomer.
Wil je meer persoonlijke verhalen over OPSY en de mensen die bij ons komen? Kijk dan hier!