“Eindelijk voelen wij ons gehoord en begrepen”
Dat is wat de ouders van Leo zeggen na een lange zoektocht naar passende hulp voor Leo en henzelf. De ouders van Leo vertellen het volgende: Wij zijn de ouders van 2 zonen. Onze kinderen zijn niet onze biologische kinderen maar we hebben ze geadopteerd. Toen Leo bij ons kwam wonen, was hij 1 ½ jaar oud en Martin was 7 maanden toen wij hem zijn gaan halen in het verre land.
Dit verhaal gaat over Leo. Toen wij hem bij ons kregen, had hij al een heel leven achter de rug: leven op straat zonder liefde en aandacht, ziektes enz. Mede hierdoor heeft hij een achterstand in zijn ontwikkeling opgelopen zowel geestelijk als lichamelijk. De eerste jaren leek alles prima te gaan maar op een gegeven moment merkten we dat Leo slecht contact kon maken met andere mensen, vooral met volwassenen vond hij dat erg moeilijk. Eigenlijk kwamen er steeds meer problemen bij variërend van ’s nachts huilend wakker worden tot liegen.
We zijn al best op tijd hulp gaan zoeken. Reacties van hulpverleners en school varieerden van: “Leo kan het wel maar wil het niet” tot “u wilt een slimmer kind, het zit tussen uw oren” of: “de problemen komen door de adoptie, “u moet loslaten maar niet laten verzuipen” (??). Tegen het eind van de basisschool werd de diagnose NLD gesteld. Hierdoor is het voor Leo moeilijk om met anderen om te gaan maar ook om structuur aan zijn leven te geven. Het lijkt een beetje op autisme. Het lastige is dat ze daar op scholen niet zo veel van af weten en er dus ook niet zo goed mee om kunnen gaan. De schoolperiode is daardoor een moeizame geweest voor Leo en ons. Zelfs toen Leo een rugzak (voor extra begeleiding) kreeg wist men niet goed hoe daar mee om te gaan. Met het stellen van de diagnose destijds kregen wij als ouders ook geen handvatten.
Eindelijk hulp
Uiteindelijk heeft Leo begeleiding gekregen vanuit een zorgbureau en is op een gegeven moment begeleid zelfstandig gaan wonen. Het bleef allemaal met ups en downs gaan: 2 stappen vooruit en weer 1( soms 3) achteruit. Wat moeilijk blijft, is hem te begrijpen, zelfs hijzelf vindt het moeilijk aan te geven waarom hij sommige dingen wel of niet doet.
Sinds eind 2012 woont Leo zelfstandig met begeleiding, hij is blij met zijn eigen plek, maar de problemen zijn daarmee natuurlijk niet voorbij. Vooral als wij of zijn broer op vakantie zijn gaat het vaak niet goed met hem en gaat hij bijvoorbeeld niet naar zijn werk en verzorgt hij zich niet goed.
Bij OPSY
Uiteindelijk zijn we in 2013 bij OPSY terecht gekomen. Wat een opluchting! Eindelijk hadden zowel Leo als wij het gevoel gehoord en begrepen te worden!
Er zijn bijeenkomsten geweest met ons, ouders, begeleiding, casemanager en psychologe en ook bijeenkomsten met allemaal samen d.w.z.: psychologe, casemanager, begeleiding, Leo en wij.
Bij alle bijeenkomsten was Leo het centrum en er werd vanuit hem en op zijn niveau uitgelegd, gepraat en getekend. Een verademing zowel voor Leo als voor ons. Eindelijk werd het ook Leo een beetje duidelijker wat NLD eigenlijk is.
Ook is de casemanager bij hem thuis geweest en op zijn werk. Op zijn werk heeft de casemanager uitgelegd welke problematiek er bij Leo speelt zodat zij hem beter kunnen begrijpen.
Met de begeleiders wordt besproken hoe de begeleiding aangepast kan worden zodat het beter bij de behoeftes van Leo aansluit.
Van alle gesprekken krijgen we een schriftelijk verslag wat zo is geschreven dat het voor iedereen heel goed te begrijpen is.
Wat wij als heel fijn ervaren is dat iedereen bij de gesprekken /plannen betrokken wordt en dat iedereen zijn/haar eigen steentje bij kan dragen.
Natuurlijk gaat het stapje voor stapje maar beetje bij beetje wordt voor iedereen duidelijker hoe het beste om te gaan met de problemen die Leo heeft.
Wil je meer persoonlijke verhalen over OPSY en de mensen die bij ons komen? Kijk dan hier!