Waarom zocht je behandeling?
Om mijn trauma’s te verwerken.
En waar had je dan dagelijks last van?
Ik was somber, voelde me onzeker had veel angst en was behoorlijk op mijn hoede. Ik had stemmingswisselingen en deed heel erg mijn best om aardig gevonden te worden. Daarom deed ik aan pleasen. Ik durfde ook niet alleen thuis te zijn omdat ik vaak afdwaalde naar dingen uit mijn verleden. Ik had nachtmerries, herbelevingen en paniekklachten waardoor ik heel vaak dissocieerde (wegraakte en daarmee ook op de grond viel of niet meer kon reageren).
Hoe vond je het om met hulpverleners te gaan praten?
Ik heb vaker cursussen en hulp gehad. Het was fijn om dit mee te maken en ervaring in op te doen. Maar ik had al die tijd wel het gevoel dat ik iets miste, maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Uiteindelijk kwam ik weer in behandeling en kwam ik erachter dat ik complex ptss had. Ik begon mezelf steeds beter te begrijpen en te leren kennen. Ik had geen angst om met hulpverlening te praten, maar ik vond het wel spannend om de stap te maken naar echt verwerken, waardoor ik er veel over na ging denken en me hierover bezorgd ging maken. Juist door dit te doen maakte ik het voor mezelf nog lastiger en speelde er allerlei horrorscenario’s in mijn hoofd. Ik kreeg door die angst ook meer doodsgedachtes. Ik had het idee dat de EMDR echt jaren zou duren en dat maakte me angstig. Maar dat bleek uiteindelijk niet zo te zijn.
Hoe heeft jouw behandeltraject er bij OPSY er dan uitgezien?
We hebben eerst kennis gemaakt. Het was voor mij een opluchting om te weten wat ik precies had. In de jaren daarvoor was me dat niet duidelijk. Het was een onzekere periode destijds. We zijn op zoek gegaan naar hulpmiddelen, tips en adviezen over hoe ik met bepaalde aanvallen en zaken om kon gaan in mijn dagelijkse leven toen. Er is toen ook uitleg geweest over CPTSS. En er is samenwerking met mijn ambulante begeleiding geweest. Daarna is er een lange periode geweest om een plan voor de EMDR te maken. Dat waren moeilijke maanden. Ik had veel last van paniek en angst en toename aan herbelevingen en doodsgedachten. Dat kwam omdat ik me dus steeds zo bezorgd maakte waardoor het niet echt lukte om tot een plan te komen. Om door deze periode heen te komen hebben we besloten om een kort maar intensief traject in de kliniek te doorlopen. De week voor mijn klinische behandeling wilde ik eigenlijk stoppen met de behandeling omdat ik zo bang was. Uiteindelijk heb ik besloten om toch te gaan omdat de wil om mijn verleden te verwerken toch sterker en groter was dan de angst om het uit de weg te gaan. In de kliniek ben ik begonnen om mijn herinneringen op te schrijven en direct die week ook te starten met exposure therapie en EMDR. Na een week klinische behandeling ging ik met ontslag. Ik was blij en opgelucht omdat ik mezelf over die angst heb heengezet. We hadden in die week mijn twee heftigste herinneringen behandeld. En na die week had ik geen herbelevingen meer aan die twee herinneringen. Ik had dus niet verwacht dat het zo snel resultaat had. Ik had namelijk eerst de gedachte: het lukt mij toch niet om mijn trauma’s te verwerken. Maar dat was dus opnieuw niet waar. Ik bleef vertrouwen hebben in de hulpverlening en bleef mezelf uitspreken. Na de klinische behandeling hebben we enkele maanden twee sessies in de week gehad. Daarna een periode één keer in de week. De sessies hebben zich afgewisseld met EMDR en met praten over hoe te herstellen van wat er is gebeurd.
Wat wil je meegeven aan mensen die ook trauma’s willen verwerken?
Ik kan me heel goed voorstellen dat over de drempel stappen en behandeling aan gaat spannend of moeilijk kan zijn. Maar als je er eenmaal overheen komt, dan is het heel bevrijdend. Het is een hele verrijking om het achter je te kunnen laten. Voor mijn behandeling had ik het gevoel dat ik er alleen voor stond. Maar dat bleek voor mij ook niet zo te zijn. Aan het begin van mijn behandeling ben ik gaan nadenken over een groepje die er voor mij zouden kunnen zijn tijdens mijn behandeling. Een soort vangnet. Dat ze weten wat er aan de hand is, en weten dat ik met dit traject bezig ben. Zo leerde ik ook dat er mensen voor me konden zijn. En ook heel belangrijk: geef jezelf de tijd en gun jezelf de tijd om te komen tot verandering.
Oh ja, en psychologen zijn geen toverfeeën die een drankje geven waardoor alles veranderd. Je moet niet verwachten dat ze meteen een antwoord voor je klaar hebben. Behandeling is keihard werken en behoorlijk eng. Je krijgt alleen de oplossing door heel erg eerlijk en open te zijn en goed te communiceren. En dus te werken aan een goede band met je behandelaar. Als je voelt dat de behandelaar die je hebt niet de persoon is voor jou, wees dan niet bang om hem of haar te kwetsen door dat aan te geven. Het is jouw behandeling.
Wat wil je meegeven aan psychologen?
Mijn tip voor psychologen: neem de tijd, wees creatief, ben niet bang om te confronteren in de sessies, kijk of je de sessies af kan wisselen met twee psychologen. Twee psychologen geven allebei hun eigen expertise en daarmee ook afwisseling en creativiteit. Ik heb mezelf daardoor beter leren kennen.